Sessiz. Sesimi Duyan Var Mı?

Yüzyılın felaketi... Yüzyılın acısı...
Sözün bittiği, kelimelerin yetmediği yerdeyiz. Televizyondan izledikçe, sosyal medyadan gördükçe, bu kadar etkileniyoruz. Birde orada ki insanlarımızı çaresizliğini düşündükçe insan kahroluyor.
Uyumaya utanıyorsun.!
Yemek yemeye utanıyorsun.!
Kombiyi açıp ısınmaya utanıyorsun.!
10 şehirimiz neredeyse yok oldu. Daha bir sürü canımız enkaz altında. Kurtulan canlarımızı gördükçe umudumuz artıyor.
Acı çok büyük.
Ama bu acı içinde bile siyaset yapılmaya çalışılıyor, "pes artık" diyorsun.
Millet olarak kenetlendik. Herkes elini taşın altına koymaya çalışıyor. Yardım tırları her şehirden durmadan gönderiliyor. Dünya bile bu felakette yanımızdalar.
Fakat biz halk olarak değil, siyasi olarak yine sahalardayız.
Acı paylaşmaya gittiğin yerde, eksiklerini kapatmak için, muhalefete saldırmak nedir?
Muhalefetin de "geç geldin, şunu yapmadın" tavrı nedir?
Bu felaket bile siyasileri bir araya getiremiyorsa, biz ülke olarak vahim haldeyiz demektir.
Eksikler yok mu?
Var...!
Organizasyonda eksik var mı?
Var...!
Ama şimdi değil.

Acının olduğu!
Enkazda bir umut bekleyen, herseyini bir anda kaybetmiş insanların yanında yapmak acı paylaşmak mı oluyor?
Devlet tabi ki her imkanı ile halkının yanında olmak zorunda. Ama "biz şunu yaptık, burdayız, şu var, bu var" demek böyle zaman da yanlış.
Bir de ne kadar doğru bilmiyorum ama, muhalefet belediyelerine engel koymak, ne kadar doğru?
Bu seçim, bu oylar, bu koltuklar ortada ki felakette bile mi gözlerinizi kör etti?
Gün birlik günü.
Gün beraber birlikte yara sarma günü!
Gün bundan ders çıkarıp, bundan sonra böyle felaketler yaşamamı zamanı.
Siyaset zamanı değil!
Cumhur ittifakı,
Millet ittifakı,
Altılı Masa zamanı değil.
Hedef 2023 değil!
Geliyor Gelmekte olan değil!